رمان سهم من از زندگی قسمت سوم

اوه اوه داره هیجانی میشه ^__^

اینم قسمت سوم ایشالا که خوشتون میاد *_*

برای خواندن ادامه رمان ، بدویین به ادامه مطلب برید :)

نظر فراموش نشه هااااااااااااااااااااااااااااااا :-D 

اوه اوه داره هیجانی میشه ^__^

اینم قسمت سوم ایشالا که خوشتون میاد *_*

برای خواندن ادامه رمان ، بدویین به ادامه مطلب برید :)

نظر فراموش نشه هااااااااااااااااااااااااااااااا :-D 

هومن به من اشاره ای میکنه و میگه: با این خانم
میدونم که الان فقط باید خونسرد باشم در غیر این صورت کار دست خودم میدم با بی تفاوتی میگم: بفرمایید امرتون
هومن: میشه تنها باهاتون صحبت کنم
رامبد: نه نمیشه… اگه حرفی داری بزن… در غیر این صورت زودتر گورتو گم کن
هومن: شما چه کاره ی ایشون هستید
رامبد: من نامزدشم انتظار نداری که نامزدمو بدم دستت بری تنهایی باهاش حرف بزنی
هومن با شرمندگی میگه من قصد بدی ندارم فقط ایشون منو یاد کسی میندازن میخواستم مطمئن بشم که خودشون هستن یانه؟
بعد به صندلی خالی اشاره میکنه و میگه: اجازه هست بشینم
رامبد سری تکون میده و با کنجکاوی میگه کی؟
هومن: بله؟
رامبد: نامزدم شما رو یاد کی میندازه؟
هومن میشینه میگه : آهان… یاسمن آریانمهر… میشناسیدش؟
رامبد: سری تکون میده و میگه یه چیزایی ازش شنیدم اما این خانوم چه ربطی به نامزد من داره؟
ایکاش زودتر بره… خدایا با ترس دارم به حرفاشون گوش میدم
هومن برمیگرده سمت منو میگه: خیلی شبیشه، فقط نامزدتون یه خورده لاغرتره… رنگ چشمای یاس سرمه ای…….
رامبد: چی گفتی؟
هومن: گفتم رنگ چشماش سرمه ای…
رامبد همونطور که نگاش به منه میگه: نه.. نه … اسمشو میگم… چرا میگی یاس
هومن: اسمش یاسمن بود اما همه یاس صداش میزدن
رامبد میخواد چیزی بگه که من سریع میگم: آقا به نظرم اشتباه گرفتین من صالحی هستم… هومن هم سری تکون میده و با چشمای غمگین میگه بله خودم هم متوجه شدم بعد با ناراحتی از جاش بلند میشه و با اجازه ای میگه… همونطور که داره از میز ما دور میشه یه لبخند غمگین میزنم… به یاد اون روزا…. نمیدونم چرا هیچکس هیچی نمیگه… ستاره و احسان با کنجکاوی بهم نگاه میکنند اما رامبد یه جوریه… نگاش یه جوریه… نمیدونم ناراحته یا خوشحال… شایدم عصبانی… بالاخره رامبد سکوت رو میشکنه: خودتی، آره؟
چی میتونم بگم… انکار مسخره هست، فقط سکوت میکنم… رامبد بلند میشه و منو به زور بلند میکنه… با احسان و ستاره خداحافظی میکنه منم باهاشون خداحافظی میکنم…ستاره میخواد چیزی بگه اما رامبد میدونم هر دوتاشون خیلی کنجکاون که از موضوع سر در بیارن ولی من الان حوصله ی خودم رو هم ندارم چه برسه به جواب پس دادن… سرمو میندازم پایینو پشت سر رامبد راه میرم… تو فکره… نمیدونم به چی داره فکر میکنه… اعصابم داغونه… 
رامبد: سوار شو
سوار میشمو به سمت خونه حرکت میکنه…

فصل دوازدهم
دلم میخواد درو باز کنمو خودمو از ماشین پرت کنم بیرون… واقعا نمیدونم چی جوابی بهش بدم… رفتاراش یه جوریه؟؟… زیادی آرومه… حس میکنم آرامشه قبل از طوفانه… به خونه رسیدیم داره میره سمت اتاقش منم میخوام برم اتاقم… برمیگرده و میگه: لباستو عوض کن بیا اتاقم، کارت دارم، منتظر جوابم نمیشه میره اتاقشو درو محکم میبنده… لعنتی… لعنتی… تازه داشت همه چی درست میشد… نمیدونم چرا خوشی به من نیومده… میرم اتاقم تا لباسامو عوض کنم… لباسامو عوض میکنم… میرم سمت در اتاقش… همون دری که یه پل ارتباطی بین اتاق من و خودشه… در میزنم… جواب نمیده… دوباره چند ضربه به در میزنم
رامبد: بیا تو…
درو باز میکنم اما جرات ندارم پامو تو اتاق بذار
اینبار بلندتر میگه: بیا تو
نکنه امشب یه بلایی سرم بیاره… وقتی میبینه هنوز حرکت نکردم… از رو کاناپه بلند میشه و فریاد میزنه مگه کری؟؟ 
با سرعت به سمتم میادو دستمو میکشه… منو سمت کاناپه هل میده و درو با پا میبنده… رو کاناپه نشستم… داره تو اتاق قدم میزنه… معلومه خیلی عصبانیه
با فریاد میگه: چرا بهم دروغ گفتی؟
دستام از ترس میلرزن… آماده هستم یه چیز دیگه بهم بگه تا من همینجا بزنم زیر گریه… انگار میفهمه مثه همیشه زیادی تند رفته… سعی میکنه خودشو کنترل کنه… میشینه روبروم و میگه: شروع کن
با تعجب بهش نگاه میکنم
رامبد: شروع کن، بگو چرا بهم دروغ گفتی؟
-ولی من به شما دروغ نگفتم
رامبدبا فریاد میگه : به من نگو شما، لعنتی چند بار یک حرفو تکرار کنم 
و بعد ادامه میده که دروغ نگفتی آره؟؟ مگه تو نبودی میگفتی من هیچکسو ندارم… هان؟؟ جوابمو بده
با صدای لرزون میگم: هنوزم میگم کسی رو ندارم
با تعجب نگام میکنه و آهسته میگه: یعنی چی؟؟مگه محمود آریانمهر عموت نیست؟ من عموتو میشناسم… مگه تو یاسمن آریانمهر نیستی؟؟ نگو نیستی… اون ترس تو چشات… یخ شدن دستات… پیچوندن اون پسره… همه و همه نشون میده که خودتی
از جام بلند میشم… میرم سمت پنجره اتاقش… ماه رو میبینم… همیشه عاشقه این بودم که شبا کناره پنجره اتاقم بشینمو ماه رو نگاه کنم یه آهنگ غمگین هم چاشنی لحظه های تنهاییم کنم… یه لبخند تلخ میزنمو شروع میکنم به حرف زدن
-یاسمن مرد… یاسمن خیلی وقته مرده
برمیگردم سمتش… با تعجب داره نگام میکنه… ادامه میدم
-اونا یاسمن رو کشتن… اونا همه چیزمو ازم گرفتن باورامو، آرزوهامو، همه زندگیمو… من امروز هیچکسی رو ندارم… از من نخواه کسایی رو خونوادم بدونم که آیندمو به تباهی کشوندن
با ناراحتی داره نگام میکنه معلومه نگرانمه
با صدایی که به زور شنیده میشه میگه: مگه چیکارت کردن؟
تو گذشته هام غرق میشم به یاد مامان و بابام میفتم… شروع میکنم به تعریف کردن
ماجرا از خیلی وقت پیش شروع میشه از وقتی که بابای من مهران آریانمهر فرزند ارشد امیر آریانمهر عاشق مادرم میشه مادرم از یه خونواده ی متوسط بود…چون مادرم از یه خونواده معمولی بود پدربزرگم مخالف ازدواج اونامیشه… پدرم به هر زحمتی شده با مادرم ازدواج میکنه اما از ارث محروم میشه… تا اینکه بعده دو سال من به دنیا میام… ۴ سال میگذره و من چهارساله بودم کهپدربزرگم برای بابام پیغام میفرسته که بره به دیدنش… چیز زیادی از گذشته ها نمیدونم… همینا رو هم از زبون مامان و بابام به صورت پراکنده شنیدم… بابام تو اون روزا تو شرکت دوستش کار میکرد… بابام بالاخره میره و به پدربزرگم سرمیزنه و میفهمه که حال باباش زیاد خوب نیست… پدربزرگ هم مثه اینکه از رفتارش پشیمون بوده واسه همین وصیت نامه رو تغییر میده و قرار میشه همه چیز به صورت قانونی بین دو برادر تقسیم بشه… ولی این چیزا واسه ی بابام مهم نبود هر چقدر پدربزرگم اصرار کرد بابام مسولیت کارخونه ها رو به عهده نگرفت… بابام بعده یه مدت تونست با دوستش تو شرکت شریک بشه و همون شرکت رو توسعه دادن و چند تا شعبه ی دیگه هم زدن بعد ۶ سال پدربزرگم میمیره و همه اموالش بین دو پسرش تقسیم میشه… بابام آدمی بود که زندگی رو تو عشق میدید بر عکس عمو محمودم که پول براش تو اولویت بود… وقتی بابابزرگ بابامو میبخشه همه خونواده با بابام آشتی میکنند و رفت و آمدها دوباره شکل میگیره تا دوازده سالگی من خیلی خیلی خوشبخت بودم… همبازیهایه همیشگی من یلدا و یاشار بودن دختر عمو و پسرعموم… عموی من با اینکه از بابام کوچکتر بود ولی زودتر از بابام ازدواج کرده بود… دلیلش هم این بود که مامان بزرگم هر کی رو واسه ی بابام در نظر میگرفت بابام قبول نمیکرد واسه ی همین مامان بزرگم تصمیم میگیره واسه ی عمو محمود زن بگیره یلدا و یاشار دوقلوهای عموم ۳ سال از من بزرگتر بودن و بهترین دوستهایه من مثه برادر و خواهرم دوستشون داشتم… عموم همیشه به بابام میگفت ما نباید بذاریم این ثروت از خونواده بیرون بره بهتره ازدواجهای ما فامیلی باشه ولی خوب بابام مخالفه این حرفا بود… چون خودش همه این سختیها رو پشت سر گذاشته بود

همه چیز خوب بود تا اینکه من ۱۲ ساله میشم … یه مدت بود مامانم سردردایه عجیبی داشت… اوایل زیاد جدی نمیگرفت… اما وقتی این سردردها زیاد شدن… مامانم به اجبار بابام میره دکتر… بعدش فقط آزمایش بود و آزمایش… تا اینکه میفهمیم مامانم تومور مغزی داره… خونمون ماتمسرا شده بود… بابام دیوانه وار عاشقه مامانم بود و زجر کشیدن زنش خیلی براش سخت بود… به جای اینکه من و بابام به مامانم دلداری بدیم… مامان به من و بابا دلداری میداد… دکترا گفته بود تومور از نوع خوش خیم… اما من و بابا بازم خیلی میترسیدم… دکترها مامانم باید زودتر درمانو شروع میکرد… اما مامانم میگفت قبل از شروع درمان میخواد یه سفر به مشهد بره… هر چی بابام اصرار کرد که بذار وقتی خوب شدی مامانم قبول نمیکرد… مامان و بابام تصمیم میگیرن چند روزه برن و برگردن… بابام که اون روزا داغون بود منو میذاره خونه عموم چون وسط سال تحصیلی بود منو با خودشون نبردن… شبونه حرکت میکنند… هر چی منتظر میمونم خبری ازشون نمیشه عموم هم خیلی نگران بود… تا اینکه روز بعد بهمون خبر میدن که همون شب خونوادم تصادف کردن و هر دو تا در جا تموم کردن… از اون روزا هر چی بگم کم گفتم… یاشار و یلدا سعی میکردن دلداریم بدن… همه فامیل نگاهاشون پر از ترحم بود…داغونه داغون بودم… خیلی ضعیف شده بودم…هیچ اشتهایی نداشتم فقط و فقط گریه میکردم.. وکیل بابام بعد چند ماه میادو در مورد وصیت نامه بابام حرف میزنه… که همه چی تو وصیت نامه به من و مامانم میرسید… تو وصیت نامه ذکر شده بود سهم من باید تا وقتی که به سن قانونی برسم تو دست عموم باشه… این چیزا برام مهم نبود هرچند ثروت من بیشتر از کل ثروت عموم بود چون بابایه من به جز کارخونه هایی که از پدرش بهش رسیده بود خودش نیز مستقل بود… خونواده ی عموم خیلی باهام مهربون بودن… منم خیلی دوستشون داشتم… هیچ کم و کسری تو زندگی نداشتم به جز غم از دست دادن پدر و مادرم… همیشه و همه جا با یلدا و یاشار بودم اونا رو خواهر و برادرای خودم میدونستم… دو سال جهشی درس خونده بودم… واسه همین زودتر تونستم برم دانشگاه… اون سالی که پامو گذاشتم دانشگاه عموم برام یه جشن بزرگ گرفت و همه فامیل و دوستاشو دعوت کرد و بدون اینکه از قبل با من هماهنگ کنه نامزدی منو و یاشار رو اعلام میکنه… این طور که معلوم بود از قبل با یاشار هماهنگ شده بود… همه صمیمت بیش از اندازه ی من و یاشارو گذاشته بودن پای علاقه ما به همدیگه…بعدها فهمیدم یاشار واقعا دوستم داشت ولی خوب احساسه من به اون از نوع عشق نبود… تا آخر مهمونی چیزی نمیگم ولی بعده مهمونی میرم تو اتاق کار عموم شروع میکنم با عموم صحبت کردن… که من یاشارو مثه داداشم دوست دارم… عموم اول سعی میکنه با ملایمت منو قانع کنه ولی وقتی میبینه من راضی نیستم برای اولین بار سرم داد میزنه از اونجا بود که دعواهامون شروع میشه… هر چی با یاشار حرف میزدم من بهت هیچ علاقه ای ندارم اگه دوست داشتنی هم هست مثله احساس خواهر و برادریه قبول نمیکرد… اصلا انگار همه عوض شده بودن…. یلدا دیگه مثه گذشته نبود… یاشار خیلی از دستم عصبانی بود… عمو و زن عموم هم مدام باهام دعوا میکردن…عموم میگفت: علاقه بعد ازدواج هم به وجود میاد… ولی من میگفتم به اون نمیگن علاقه میگن عادت.. من میخوام زندگیمو با عشق شروع کنم ولی هیچکس به حرفام گوش نمیکرد… تو اون روزا عجیب احساس تنهایی میکردم… دلم پدر و مادرمو میخواست… رفتم پیش وکیل بابام و موضوع رو بهش گفتم اونم گفت تا به سن قانونی برسی باید صبر کنی بعد که همه ثروتت بهت رسید میتونی ازشون جدا بشی… یک سال دیگه ۱۸ سالم میشد… اما عموم نقشه ی همه چیزو از قبل کشیده بود… عموم میخواست ۶ ماه دیگه برام عروسی بگیره… داغون بودم… نمیدونستم چیکار کنم… رفتم پیشه وکیل بابام گفتم هیچی برام مهم نیست نه پول نه ثروت نه هیچی… وکیل با تعجب نگام میکرد… گفتم کمکم کنه نزدیک یه ساعت موندم و فقط و فقط گریه کردم… گفت میاد با عموم صحبت میکنه و راضیشون میکنه… یه امید کوچولو تو دلم به وجود اومده بود… که اونم خیلی زود از بین رفت… شب وکیل بابام برام زنگ زدو گفت… عموم به هیچ صراطی مستقیم نیست… شش ماه خیلی زود گذشت من هنوز امیدوار بودم… اما چه امید واهی ای بود… یاشار هر چی هدیه و کادو میخرید قبول نمیکردم… کم کم داشتم ازش متنفر میشدم…اگه عشقش واقعی بود، اگه واقعا دوستم داشت باید به نظر منم احترام میذاشت اما اون فقط و فقط حرفه خودشو میزد… دوست نداشتم فرار کنم… باید میموندمو میجنگیدم… عاشقه رشته ام بودم مهندسی معماری… خیلی دوستش داشتم… ولی تصمیممو گرفتم… تصمیم گرفتم قید همه چیزو بزنم… روزای آخر آروم آروم بودم همه فکر میکردن راضی شدم… باهاشون حرف نمیزدم ولی مخالفت هم نمیکردم… وقتی یاشار اومد دم آرایشگاه دنبالم و با لبخند نگام کرد خیلی بی تفاوت نگامو ازش گرفتم حتی حرفای فیلمبردار هم برام مهم نبود و هر چی اصرار کرد که دوباره فیلم بگیره قبول نکردم… یاشار خیلی عصبی بود… ولی من تصمیممو گرفته بودم… سر سفره ی عقد بعد از اینکه عاقد سه بار خطبه رو خوند… همه منتظر بله ی من بودن… که همونجا جواب منفی دادم و همه چی بهم ریخت… همونجا گفتم این عروسی اجباریه و من هیچ علاقه ای به این وصلت ندارم… میدونستم تنها راه چاره همینه… یاشار عصبی از خونه زد بیرون… عاقد هم وسایلاشو جمع کردو گفت بدون رضایت عروس نمیشه کاری کرد… مهمونا هم رفتن… رفتم توی اتاقمو لباسامو عوض کردم… اونشب عموم فقط و فقط فریاد میزد… هیچ کس نمیتونست جلوی عموم رو بگیره… در اتاقمو به شدت باز کرده بودو اومده بود تو اتاقم و تا میتونست منو کتک زد… زن عموم با اینکه از دستم عصبانی بود ولی دلش به حالم سوخت یلدا و زن عمو به زور عموم رو از اتاق بیرون بردن… دو روز بعد یاشار اومد خونه و گفت میخواد برای ادامه تحصیل بره آلمان… و این شد شروعی برای جنگ دوباره… یاشار این حرفو زدو رفت… عموم باز اومد طرفمو یه سیلی زد تو گوشمو گفت گورتو گم کن از خونه ام برو بیرون… وقتی دید گریه میکنم دستمو گرفتو از خونه پرتم کرد بیرون… هیچی همرام نبود هیچی… زنگ خونه همسایه رو زدم دلشون به حالم سوخت ازشون خواستم که یه لباسه مناسب بهم بدن… همه همسایه ها از جریان عروسی با خبر بودن… لباسامو عوض کردمو ازشون تشکر کردم… اومدم جلوی در خونه عمو و زنگ خونه رو زدم… زن عمو بهم گفت برم گفت خودت همه چی رو خراب کردی… بهم گفت بدجور دستمزد این سالها رو بهمون دادی… گفت هیچوقت منو نمیبخشه… واقعا نمیدونستم کجا برم… بدون پول… تنها چیزی که تو جیبم بود ام پی تری پلیرم بود با یه هنزفری که اونم به عادت همیشگی تو جیب شلوار جینم بود… رفتم پیشه وکیل بابام و همه چیزو گفتم… گفتم یه شناسنامه جدید میخوام گفتم کمکم کنه… ازم پرسید از کاری که میخوای کنی مطمئنی؟؟… وقتی دید جوابم مثبته همه کارا رو برام انجام داد… یه شناسنامه جدید… با همه مدارک با اسم فعلیم نمیدونم چه جوری ولی همه کارا رو برام انجام داد… برام یه کار تو بوتیک پیدا کرد… حقوقش کم بود… اما میتونستم زندگیمو بچرخونم… یه اتاق کوچیک هم برام اجاره کرد… تصمیم گرفتم دوباره درس بخونم… اینبار رفتم حسابداری… قید مهندسی رو زدم… با هویت جدید همه چیزم تغییر کرد… انگار با خودم هم لج کرده بودم… هجده سالم شدو وکیلم گفت اقدام میکنه برای گرفتن اموالم ولی من قبول نکردم… شاید بگی حماقت کردم ولی هیچوقت واسه ی من مال و ثروت مهم نبود…دوست نداشتم بخاطر اموالم با خانواده ی عموم بجنگم من عشق میخواستم… محبت میخواستم… و وقتی بی ریا به کسی محبت میکردم انتظار داشتم بی ریا بهم محبت کنه… اما عموم همه ی محبتاش بخاطر ثروتم بود و من میخواستم به همه شون بفهمونم که ثروت من بدونه من ارزشی نداره… همون روزایه اول چند بار دیگه به خونه اشون سر زده بودم… از یاشار خبری نبود… بقیه هم به جز فحش و بد و بیراه چیزی نصیبم نمیکردن…. نزدیک چهار پنج سال از اون روزا میگذره و من امروز بعد این همه سال هومن رو میبینم دوست صمیمی یاشار… از اولم دوست نداشتم به اون مهمونی بیام… با اون همه ثروت تعجبم از اینه که چرا یلدا و یاشار تو مهمونی نبودن… این بود زندگی من…
برمیگردم به چشمای رامبد زل میزنمو با یه لبخندی میگم: حالا میبینی من واقعا کسی رو ندارم… من هیچوقت بهت دروغ نگفتم
بهت زده رو کاناپه نشسته و منو نگاه میکنه… بدون هیچ حرفی میرم سمت اتاقم و درو میبندم و رو تختم دراز میکشم و به آیندم فکر میکنم

فصل سیزدهم
صبح زود بیدار میشمو نمازمو میخونم میرم صبحونه رو آماده میکنم… 
رامبد: صبح بخیر…
سری تکون میدمو میگم صبح شما هم بخیر باشه
با اخم نگام میکنه و میگه: باز که گفتی
– چی رو؟؟
رامبد: شما، باز گفتی شما، من یه نفرم اینو بفهم